झाड

आपण नेहमी म्हणतो
झाडे लावा झाडे जगवा
पण खरोखर आपण झाडे लावतो
पण ती जगवत नसतो

लहानगे रोप असते
वेलींच्या ओढ्यामध्ये गुरफटलेले
सुंदर सुंदर फुले बहरती
सुंदर सुंदर सुगंध दरवळती

कधी न राहीले भान त्याचे
कापत गेलो कुंटत गेलो
तेच ते होते झाड जे
मज अन सर्वत्र श्वास पसरवत होते

ते झाड असते पिंपळाचे
जाळीदार पानं देणारे
ते झाड असे गुलमोहराचे
गुलाबी फुलांनी गुलाबी करणारे

पण माणूसच का तो
झाडे लावत असतो व ती मारीत असतो
तीच असतात झाडे
जी त्या माण्साच्या म्रुत्युकाली उभी असतात तयाचे शव वाहून नेण्यासकधी

कधी त्या झाडाच्या सावलीचा आडोशा घेत असतो
त्या सावली मध्ये नाहीसा होत असतो
पण नसते ती सावली
जेव्हा ते झाड नसते

प्रेमी येतात त्या झाडामागे
प्रेम आणि प्रेम वाढवत असतात
त्या झाडावर u & me forever असे लीहीत असतात
पण ते झाड नसते त्याची आठवण जपायला जेव्हा ते झाड नसते उभे

लहानगे रोप होते जेव्हा झाड
तेव्हा वाटते की त्या झाडाला कापू नये
पण जेव्हा ते व्रुद्धींगत होत असते
तेव्हा त्याच्याकडे कोणाचेही लक्ष नसते

त्या झाडाखाली खूप खेळलो
त्या झाडाला येणारी फळ वा फुले उपसली
पण ते झाड तसेच उभे होते
काही ही बोलत नव्हते

पण जेव्हा ते झाड तोडायची वेळ येते
तेव्हा ते झाड तसेच उभे असते
ते झाड पडते
त्या सर्व आठवणी त्या झाडासकट धुळीला मिळतात
पण त्या झाडाच्याच जागी कधीना कधी
एक रोप उभेच असते

रोप लावीती रोपं वाढवती
फुले उमलती फुले बहरती
ते झाड उभे राही वर्ष न वर्षे
पण प्रत्येक क्षणी आठवण येई
जेव्हा ते झाड नसे अवती भोवती