माझाच मृत्यू....

माझाच मृत्यू....
माझीच वाट अगदी आतुरतेने पाहतोय......

ह्या दोन ओळी वाचल्यावर मला माझ्या जुन्या कविता आठवल्या.... पुन्हा त्यांसारखी एक कविता लिहावीशी वाटली अन तो विषय मी हाताळला..... विथ अ ड्यू रिस्पेक्ट मी वरील दोन ओळींवरून ही कविता करतोय...अन त्या कवितेसाठी वापरत सुद्धा आहे. अभिप्राय अपेक्षित अन प्रतिक्रियाही....

माझाच मृत्यू....
माझीच वाट अगदी आतुरतेने पाहतोय......

अस लिहीताना अनेक विचार आले..
अनेकदा मी जातोय..
अस बोलणारे चेहरे दिसले...
तेही अगदी माझेच...
मग मी ... मी मात्र नि:शब्द

स्पंदने जशी गोठत जात होती...
श्वासही जणू कोरडे होत जात होते
पण ती भावना...
माझा जीव घेत होती....
होती फक्त एक संकल्पना...
एक कविता...
पण खरच माझा जीव घेत होती...

पाहीलय मी माझ्या मॄत्यूला...
होय...स्वत:ला तुटताना..
माझ्या समोर
माझ्याच काळाला थांबताना

जेव्हा असे विचार येतात..
तेव्हा एक अनोळखी वाट दिसते
पण आपली आपलीशी वाटणारी
अचानक....
कोणीतरी ते दॄष्यच पुसून टाकले....

सारे कसे विझत गेले..
विरक्त होत गेले....
तोच सारे करत होता....
मला त्याच्या तालावर नाचवत होता

अखेर सार काही थांबलं
मी सुद्धा

- शशांक २७-६-२०११