"माझ्याच रक्ताने माखलेली पाने"

कोवळ्या पापण्यांतूनही अश्रू ढाळले
त्या मोत्यांचे मोल कोणासही न कळले
स्वप्नातल्या त्या सुंदर बागेतील फूल...कालच गळले
असेल हे असे स्वप्न ....अजाणतेपणी मला उमगले

थांबला होता तो काळ
थांबवला होतास माझा श्वास
नि:शब्द स्तब्ध होतो केविलवाणा
अलगच होता तुझा निसटण्याचा बहाणा

रक्त ओथंबले नयनांतूनी
पुतळा होतो भावनांनी रूतलेला
काटेच जणू रूपले शरीरभर
सापळा तुझ्या प्रेमाचा....मी त्यात गुंतलेला...

फाटक्या वह्या विणल्या पुन्हा
तुझ्यासाठी...लिहीलेली..हरवलेली पाने
त्यात एक कविता..लिहीली...पुन्हा....हरवण्यासाठी
"माझ्याच रक्ताने माखलेली पाने"

एक शेवटची कविता....
तुझ्याचसाठी...

- शशांक ६.२.२०११