सांग सख्या रे ...२

नि:शब्द कधी कधी करतात..
ते क्षण.. त्या भावना.. ती माणसं
असे संवाद कैकदा निरर्थकच
...जणू एका अजाण शेतातली जळालेली कणसं
ह्या सगळ्याचा संबंध खरच... असतो का रे ???
सांग सख्या रे...

एक ओळही कधी कधी झोंबते
काट्यांसारखी काळजास रूपते..रक्तबंबाळ करते
त्यातले अमाप भाव...अस्सीम भावना
खूप काही बोलतात...स्पष्टपणे...
पण ते अन त्यातले सारे काही..
समजावणे...जमतेच का?
सांग सख्या रे

असल्या विषयांवर
चारोळी त्रिवेणी..लघुकविता...गझल...
खरच गरजेचे आहे का?
अन मी लिहीलंतर तू वाचशील का..
ए हा प्रेमळ भाव नाही हा...
एक मुद्दा...एक कविता....
ती लिहीताना त्यानंतर पडलेल्या अश्या अनेक प्रश्नांवर...
यमक शोधू नकोस...
कशी वाटली....
सांग सख्या रे

- शशांक नवलकर ३०/१/२०११

सांग सख्या रे ...१

प्रेम नको विरह नको
लळा नको जवळीक नको..
आजकल हल्लीच अश्याच कविता
...त्याही नको..
अरे मग मी करू तरी काय.......
सांग सख्या रे

ओके...
चल आज तुझ्यावर कविता करते
प्रत्येक भावनेत तुझ्या प्रेम साचतय..
अन मनाच्या उंब-यात नकोतिकडे पाहणं तुंबतय..
श्या... काय रे तू...
आता मी लिहू तरी काय
सांग सख्या रे

प्रसंग आठवला तर त्यातही तू..
आता वास्तववादी कविता लिहीली तर..
valentines dayची वर्दळ..
मग तुला प्रेमकविताच लागेल नं माझ्याकडणं
पण आज मला तसल्या कवितांचा ओघच नाही..
काय हवं मग तुला...
सांग सख्या रे

ओळीवर कविता कवितांच्या त्या कम्म्यूनिटींचं आव्हान
मग बोलशील काय पण बनू पाहते मिस्स महान
पण त्यात तर अस कुठे म्हंटलय
प्रेम विरह आसक्त विरक्त कविता ...
म्हणूनच त्या ओळीवरची ही माझी कविता....
सांग सख्या रे

- शशांक नवलकर ३०/१/२०११

हे सगळ माझ्या मनातच आहे

तिचे हसणे
तिचा स्पर्श
तिचे हो बोलणे
तिचे नाही बोलणे...
तिचे रूसणे..
...तिचे लाजणे
तिचे अल्लड वागणे..
तिचे अलगद कवेत येणे
तिचे ते इतर बरेचकाही करणे...
काय यार ...
शिट्ट...
अजुनही .... हे सगळ माझ्या मनातच आहे

जाब....

झेंडा फडकला प्रजासत्ताक दिन साजरा झाला...
तो झळकता झेंडा..धुळींत माखूनी मलीन झाला
संदेश पोचवायचं काम केलं....
पण जग असं ही म्हणतं
एक झेंडा गेला तर तुमचं काय गेलं....
असेल जर भारतीय असला अस्सल........
तर मग तुम्हीच ठरवा पुढे काय होईल....
नाही सांगायचय मला कोणासही...
हे करा ते करा....?
विचारा स्वत:ला...
की तुम्ही काय कराल....

- शशांक २६/१

माझी कविता म्हणते कशी..

ओल्या पावसात भिजवायची
वेड्या पावसात भिजशीलच ना..
अस म्हणत अलगद हसायची..
अन मी मात्र तिच्यावर लिहायचो..
ओल्या आठवणी..पाऊसकविता....

रूप कोणाकोणाची दाखवयचीस तू
कधी तिच्यावर कधी हिच्यावर...
कोणाकोणावर लिहीशील रे ...
असच मला खट्याळ चिडवायची ती
मी आपला प्रत्येक कवितेत "ती"मय

आजकाल काय झालय रे तुला
त्या डायरीत संवाद सजतो आमचा..
शब्द तुझे गुलाम झालेत.....
वाटतय रूसलेत अन सोडून गेले मला...
प्रश्न...उत्तर काय विचारू....

कैकदा लिहीण्याचा प्रयत्न केला...
आज एक कविता दिसली....
एका खास भेटीस आलेली...
मग माझी कविताही म्हणते कशी..
नाही रे मी तितकीही अबोली..

लिही की... मी आहेच तुझसवे...
तुझ्या ह्र्दयात , तुझ्या मनात...
तुझ्या शब्दात........

- शशांक नवलकर 25/1/2011

मैफील रंगवू नका तुम्ही..२

स्वप्नंही पडत नाहीत आजकाल तिची
तिच्यासाठी..तिला अनुसरून...
चार ओळीही खरडल्या जात नाहीत...
...कसला हा रोग साला..
दारूचा नशाही आज चढत नाही...
प्रत्येक प्यालालाही तिची ओढ नाही...
नशापण आता नीरस झाला...
काहीच कसे चांगले वाटत नाही...
सगळीच मेली नकारघंटा
काहीच सकारात्मक घडत नाही...
घ्या इथे पण नाही...
जाऊ द्या ....
उगच...माझ्याकवितेवर ...
मैफल रंगवू नका तुम्ही...

- शशांक नवलकर २१/१/२०११

मैफल रंगवू नका तुम्ही...१

ओल्या पावसातही भिजणं आहे सजा
तुझी सोबत नाही मग कसली मजा..
आजकल सगळ्या कविता...
...गळून पडल्या आहेत..
कारण त्यांचे आता तू नाही...
निरर्थक ओवी सुटतात फुसक्या बाणांगत
रूपतात माझ्या मलाच आता
काय करू तुझ्या स्पर्शाचा नाजुकपणानाही...
जगतोय आता मस्त मजेत सांगून सर्वांना
खरच सांगतो ...
तुझ्याविना जगण्यात मजा नाही...
काय करू यार..........
खरच नकाच....
अशी मैफल रंगवू नका तुम्ही...

- शशांक नवलकर २१/१/२०११

.....

नजाने क्यों दिल धडकता था...
सोचता था तुम लौट आओगी
बरं झालं तू आली नाहीस...
मला माझीच हरवलेली वाट सापडली....

वक्त हमारा कम होता गया
बेवजह जिंदगी का गम बढता गया
अश्रू आजही ढासळतात तुला आठवताना
ह्र्दयाच्या त्या कोप-यात आठवणी साठवताना

शायरी भी करने लगा था
वजह थी बस तुम्हारी चाह...
कविताही अपु-या पडतात सखे
ढीगच्या ढिग कमी पडतील इतक्या

कोशीश की है मैने कुछ ऐसा लिखू
हर लम्हा हर पल उसमे तुम्हे याद रखू..
एक पहीला प्रयत्न...एकत्र करण्याचा
अशी नवी नवखी कविता लिहीण्याचा

- शशांक नवलकर १४-१-२०११

lost horizon...

i lost my way.....
in such a stupid dismay
'thought i could wish..
everything in a simple way...
but it never happened ..
as i wished...
why so nigative...
try being a little positive
खूप काही बदलू शकते...
स्वत:लाही बदलवू शकते....
कितीदा अश्या कविता लिहील्या...
शब्दही खुंटले...
सारा प्रवाहही थांबला
एक आगळी वेगळी कविता.
माझ्यासाठी...
नको त्या आठवणी...
नको ती जळकी गळकी पाने..
all i wish...
to go ahead .....
and fly.............
sky high.......

- shashank नवलकर १४-१-२०११

एक सुरूवात .....

एक सुरूवात .....

कित्येकदा असच लिहीत राहीलो...
स्वत:शीच अनेक गोष्टी ठरवत राहीलो
कधीच सगळ्याचा हिशोब लागला नाही...
जस ठरवलं तसं काही घडलच नाही...
वाटा बदलत गेल्या
काळ सरत गेला...
"नशीब माझं फुटकं.."
नाही मी मुद्दाम ते फोडत राहीलो....
खुळेपणा करत राहीलो..
पण आता नाही...
मार्ग दिसलेत..
उत्तरं सापडलीत...
हरएक प्रश्नाची उत्तरं...
एक नवी वाट ....
माझ्यासाठी..
त्या स्वप्नांसाठी.....
प्लीज!!! तिच्यासाठी नाही...
पण तिच्यासवे सुरू होणा-या पुढील प्रवासासाठी.....
एक सुरूवात...
माझ्या स्वत:ची

- शशांक १४-१-२०११

"एक"च

दोघांना दूर नेणारे
दोन प्रश्न...
दोन उत्तरं
एक सीमा
एक कारण....
एक भेद..
दोन मतांचा..
दोन जीवांचा....
एकच घटना....
एकच अर्थ....
एकच....
एकांत

- शशांक

birthday gift.....

हर एक आठवण देते साज तुझी
देवा कडे मागतो मैत्री तुझी..
असेच असेल जर नाते आपले खास
मग खरच...देवाकडे मागतो तूला… एक birthday gift

लहान असताना हट्ट धरला..
मोठ होऊन मोठ व्हायचा…
मोठा झालो आता..पुन्हा लहान व्हावस वाटते…
तेच सर्व काही पुन्हा मागावस वाटते…

नातं असतेच इतक खास…
की तुटताना अश्रू देऊन जाते..न विझणाय्रा जखमा देऊन जाते
मी अशी नाती टिकावीत.. हा प्रयत्न करतो…प्रार्थना करतो….
अटूट मैत्री राहवी तुझी-माझी..असच एखादे gift द्यावसे वाटत…

लिहीली कविता ही आज..
फक्त तुझ्यासाठी…
ह्याहून मोठे देणे मजकडे काहीच नाही..
कदाचित हेच आहे माझे birthday gift….
फक्त तुझ्याचसाठी…..

शशांक नवलकर ११/१/२०११

गोठलेली आठवण.....

ओल्या चिंब पावसात एकटच भिजताना..
नकळतच अश्रू दाटून आले डोळ्यात ...
आठवतो तो पाऊस तुझ्यासवे घालवलेला..
आसवंही सुखावली जगूनी तो पाऊस तुझा आठवलेला

जीवंत झालो होतो पुन्हा जगण्यासाठी..
नव्याने नवे जग अनुभवण्यासाठी..
माहीत नव्हते तू परत येशील
अन मला पुन्हा त्या निद्रेत पाठवशील

गोठलेत अश्रू... गोठलेत श्वास
आता उरलंय माझं शव बस्स्स...
तेही आता तुझ्यास्वाधीन करतोय...
एक गारठलेली आठवण तुझ्यासाठी वितळण्याआधी

- शशांक ११/१/२०११

अबोल शब्द.........

काहीसे हळवे..
काहीसे सालस...
थोडे हलके
थोडे नाजूक
कोमल...
सुंदर....
अबोल शब्द....

चांदण्या प्रकाशी.
जन्मला तारा...
ओवी बनल्या
कविताच सा-या
स्वप्न सोनेरी...
पूरे जाहले....
असे....त्याला
ते रूप चंदेरी

अबोला त्याचा
सोसवे ना...
शब्दांचा साठा
काही थांबे ना..
काही उरले
असेल तर...
ही माझी कविता...
अबोल शब्द..

- शशांक नवलकर ७/१/२०११

words within with me ....

words within with me ....

wrote words for a cause....
never wished or imagined a:plause
time passed by they made me
and as i wrote them..
they became words within me....

strong fragile were my words
passionate compassionate
ruled their worlds
still they resist and persist
my words within me with me ..

coming back to life was awsome...
just give a smile ohh that was precious ..
will i lose some someone made me cautious
all these words were my celebrations....
till they become a gift...my words within me with me

a true attire buried life or turning fire
these titles never been the part of my life
writing is my passion words are its possession
now they mean a lot to me .....
all they are my words within me with me

- shashank navalkar 04-01-2011

भिजलेली पाने

अशीच पाने लिहीता लिहीता
आठवणी चालून गेल्या..
काळजाचे ठोके रोखून गेल्या...
खूप सारे अबोल...बोलून गेल्या
अन मज लेखणीस थांबवून गेल्या...
पण त्या गेल्या त्या गेल्याच
मनातील त्या कोप-याचा ओलावा....
ताजातवाना करून.......
गळून गेलेली पाने मोजत राहीलो..
तर अनेक पानं मिळाली...
कधी लव्ह लेटर्स तर कधी डेड लेटर्स...
आठवणींची शिदोरी संपत नाही....
प्रत्येक क्षण घालवलेल्याचा विसर काही पडतच नाही...

पूर्णविराम दिलेल्या पानी पुन्हा सुरूवात करीतो
नव्या वर्षासाठी आज एक संकल्प करीतो...
पुरे झाल्या आठवून ओल्या सुक्या आठवणी...
आहेत आता भरपूर अश्या जुन्या-नव्या साठवणी...
कोणी कोणासाठी नसतेच मग का थांबावे..
चालतच जावे चालतच जावे...
पण अजुनही तो ओलावा मनी कायम आहे...
त्याचे काय......

लिहीतो आहे अन शोधतो आहे अजुन
ती पाने गळून गेली....
अन तूर्त आठवणे अन लिहीणे...
चालतच राहयचे .... चालतच राहयचे

- शशांक नवलकर २-१-२०११